Mastiffkennel van de Franckenahoeve

Lady
“De zelfbenoemde dame”

Er was eens een dame
Geboren op een hoeve
Het was er prachtig mooi
heerlijk toeven

Er waren banken en bedden
En speelgoed om mee te spelen
Alles om te willen hebben
Om je nooit te hoeven vervelen

Maar de dame was kieskeurig
en niet snel tevree
“Ik ben de braafste van de klas
Waarom kijk ik niet mee met de TV?”

En daar lag ze dan
Uren turen naar de buis
Als enige hond op de bank
Was zij de Glamour Girl in huis

Jaar na jaar
ging dit in het ongewisse voort
Dat jij je dit had toegeëigend
Had ik niet eens meer door

Ondanks de vorstelijke tuin
En een vijver groot en rond
Bleef jij de dame
Onze binnenhond

Want al stond de deur
ruimschoots open
Peinsde je er niet over om zonder
Lakeien door de deur te lopen

Toch stond ik vandaag in jouw tuin
En hoorde herfstvogels kraaien
Ik trok naar binnen
Om jou te kunnen aaien

De schrijver bleek te laat
Concludeerde hij nukkig
De zelfbenoemde dame leefde te kort
Maar wel heel gelukkig

Lento
“De Finse Vlucht”

In 2008
Uit Finland gevlogen
zag ik voor het eerst
De trouwste puppy-ogen

Zo zacht, zo lief
En toen nog klein
Ik had nooit kunnen bedenken
Hoe belangrijk jij zou zijn

Van onze roedel
werd jij de ruggengraat
De koningin
met woord en daad

Want jij bent discipline
Jij bent oerse strijd
Jij bent liefde, warmte
Jij bent loyaliteit

En geboren in het land
Van 1000 meren
Was het geen verrassing
Dat we je zwemmen niet hebben hoeven leren

Jij was de aanvoerder
als nodig, iedereen naar buiten
Jij bent ons open boek
Dat helaas ooit moest sluiten

Maar het hoofdstuk dat ik altijd zal openen
Als ik aan je moet denken
Is hoe jij de wereld mooier hebt gemaakt
Met al jouw geschenken

Want jij bleek de moeder
Der alle moeders
Jij bent een voorbeeld
Voor alle hoeders

En zij zullen aan je denken
Net als wij, kijkend naar de lucht
Zoekend naar Lento
Op haar laatste vlucht

Fluffy
“De ongekende moeder”

Geven
En nemen
Ultieme blijdschap
Keihard wenen

Het is wrang maar feit
Het leven is een tegenstrijdigheid

Want leven wordt gegeven
Maar ook afgenomen
Zelden zijn die twee
Zo dramatisch bij elkaar gekomen

…Dat is één
Dat is twee
Gekleurd bandje om en snel wegen
We eindigden bij negen

Negen kleine pups
Allemaal goed in orde
Klaar om te leren
Om een echte hond te worden

En ja, ze zullen soms wat lomp zijn
Ze zullen te grote takken sjouwen
En ooit zullen ze
Op grote botten kauwen

Ooit zullen ze
Harten doen leven
Zij zullen ooit
Al jouw liefde geven

Alleen kan jij tot mijn spijt
Ze de liefde niet zelf geven
Ook geen hondenlessen leren
Voor hun leven

Want leven geven
Pas voor de eerste maal
Bleek zwaarder dan ooit
Het werd je fataal

Maar ik weet zeker
Je bent een leider, een hoeder
Het is niet te toetsen
Maar je bent een fantastische moeder

Want de grootste daad van een moeder
Als het niet is te verhinderen
Is sterven
Sterven voor je kinderen

Tycho
“Gulle Gever”

In één leven
Zoveel van iemand gekregen
Zoveel gulheid
Kom ik nooit meer tegen

Ik krijg nooit meer
Nooit krijg ik meer
Je hoopt het wel
Maar zo’n kameraad krijg ik nooit weer

Ik krijg nooit meer de vraag
Op een gemiddelde gehaktdag
Of jij alsjeblieft
In de auto liggen mag

Nooit krijg ik meer
Een om aandacht vragende poot
Nooit krijg ik weer
Al je gewicht boven op mijn schoot

Ik krijg nooit meer
Bij binnenkomst een welkomstblaf
Nooit meer die jaloerse blik
Als ik een ander meer aandacht gaf

Ik krijg nooit meer die gek
Liggend op zijn rug
Kwispelend met zijn staart
Nooit komt dat nog terug

Nooit zal ik meer iets krijgen
Van dat onvoorstelbare lieve blije joch
Maar gelukkig
Gelukkig hebben we jouw auto nog

Kita
“Luierende Diva”

Liggend op een matras
Was jij op je best
Heerlijk luierend
Meer privileges dan de rest

Voor aandacht hoefde je alleen
Met je staart te zwaaien
Dan kwam het baasje naar jou
Om je over je koppie te aaien

Maar dat had je ook verdiend
Zoveel operaties doorstaan
En dan toch met plezier
Weer naar de dierenarts toe gaan

Nu hoeft dat niet meer
Jij hebt eindelijk rust
Ik heb voor het laatst
Je zachte wang gekust

De oude dame
Zacht als dons
Eindelijk eeuwig rusten
Niet meer onder ons

Want na een lange tocht dacht je
Ik ben nu echt uitgestapt
Je zag een fel witte poort
Eén keer, zachtjes aangekrabd

Lief kijkend
Onweerstaanbaar hopen…
Natuurlijk, natuurlijk deden zij net als wij
De poort voor je open

Ursus
“Snuffelende Beer”

Je brede poten
Je massieve billen
Waren altijd klaar
Om je imposante torso te tillen

En elke keer
Als jij aan kwam draven
Liet je zien
Ook honden hebben deze gave

Als een trotse veldheer stuurde je zo
De troepen naar het front
Zelf toekijkend vanuit de serre
Met een botje in de mond

…En dan op een dag
Doet opstaan ineens zeer
Je kop wil nog wel
Maar het onderstel niet meer

De knappe vent
Met de mooiste tred
Ineens machteloos
Kan niet meer gered…

Je bent nu op de eeuwige jachtvelden
Waarschijnlijk zittend, in een wigwamtent
En je hebt net uitgelegd dat jij
Vanaf nu opperhoofd bent

Consequent en educatief
Hartelijk, dankbaar en vooral lief
Wat wenst een roedel nog meer…
Dan een leider als Snuffelende Beer

Raika
Je was zo mooi

Je was zo mooi
Uitgestrekt, liggend op jouw bank
Je was zo mooi
Als je een poot gaf
Uit alle dank

Je was zo mooi
Hopend op een beetje meer
Je was zo mooi
Als je de etensbakken ging controleren
Elke dag weer

Je was zo mooi
Vragend naar een plakje kaas
Je was zo mooi
Blaffend naar een luchtballon
Want je was er, voor je baas

Maar het allermooiste was je
Als je het woord “serre” mocht horen
Liefkozend happen,
Dansend, met kleine dombo-oren